Van herfst naar winter met Moed als Kracht.

In mijn praktijk zie ik mensen die zichzelf hebben voorgenomen dat er iets moet gebeuren.
De kwaliteit van hun bestaan mag anders, beter, prettiger, gezonder. Ze denken ook dat dat kan. Een teken van hoop of verlangen dat tot handelen aanzet.
Soms individueel, soms in samenspraak met de antroposofische arts, meldt iemand zich dan bij mij.
Dat vraagt moed. Je kunt ook terugschrikken als een hert dat een takje hoort kraken. Te blijven staan vraagt dus moed.

In beweging komen in jezelf maakt dat je paden kunt bewandelen die onzeker, onbekend, ongewoon zijn. Je gaat aan patronen schudden die ergens zijn ontstaan en die misschien nu tot ziekte/klachten hebben geleid. In mijn praktijk streef ik ernaar die ervaring naar iets nieuws plesant te maken en samen betekenis te geven. Het maakt zo veel uit hoe je over een ervaring denkt! Zo vraag ik graag hoe het lichaam voelt na een beweging, of dat aangenaam is. En is die ervaring er een die je jezelf elke dag wilt geven? En zou dat tot iets nieuws kunnen leiden?
Natuurlijk zit er kennis en ervaring achter wat ik aanbied, de bewegingen, trouw uitgevoerd elke dag, hebben hun werking. Maar de primaire betekenis komt van binnen, door wat de cliënt zelf ervaart in het veranderingsproces.
Dat proces aan te gaan vraagt moed.

In september en oktober was er Michaeltijd, een tijd in het jaar waar je de focus op Moed als Kracht kunt leggen. Ik ben daar mee opgevoed als een beeld, namelijk van het overwinnen van de draak. In mijn beleving gaat dat met gedachten samen als: je schaduw kant overwinnen, jezelf in de ogen kijken, jezelf bij de haren pakken. Innerlijk leiderschap. Dat gaat vaak samen met kijken naar, en aangaan van, zelfscholing en zelfopvoeding. Met her-eiken wat je heb gedaan en wat je nu wilt. Met bewustzijn kies je dan waarop je je licht wilt laten schijnen…
Dat vraagt moed.

In september, de Michaeltijd was net begonnen, was er een nieuwe scan gemaakt en was Axel ( mijn echtgenoot) begonnen aan een nieuwe variant chemotherapie. Het eerste werkte niet meer. Van dit nieuwe middel zouden de haren zeker gaan uitvallen. Voor hem bleek het verdragen van een middel met een week bijkomen voordat de energie weer terugkomt, minder lastig dan elke ochtend zijn hoofdkussen vol met zwarte haren te  zien liggen. En toen kwam het moment van de humor: “ik zie eruit als een geplukte kip,” of, ” het lijkt wel een kraaiennest.” Dat proces van accepteren dat hij een baybolletje kreeg zonder haar was iets veel persoonlijkers en voelbaarders dan een middel dat in het lijf zijn werk wel voelbaar, maar vooral ook onzichtbaar, doet.
Gewoon volhouden dus, met moed.  Tot het echt koud werd maakten we vele verstrooiende uitstapjes ter levensvreugde (hier aan de kust in België, nog met haar).

Er is een dierbaar iemand die schreef, en later zei als ik haar ontmoette: ”Houdt goede moed.” Ik zei dan “ja” maar begreep dat niet zo. Ik heb niet echt keus om met de situatie om te gaan. Waarom heeft dat dan met moed te maken? Ik heb daar een beetje mee rondgelopen de afgelopen maanden. Haar woorden hebben iets gewekt in mij, iets wat een beetje abstract was gebleven, als een plaatje van Michael en de draak. Alsof het buiten mij stond. Maar moed kan een innerlijke kwaliteit zijn om met de zaken die op je pad komen om te gaan, ze in de ogen te kijken, er mee om te gaan en de voordelen van de uiteenzetting met wat lastig is te willen zien. Ik stel mijzelf dan de vraag: “wat ervaar ik aan kracht door de uiteenzetting?”
En waarom zou ik dat niet zien als een universele kracht die in ieder mens leeft, weeft, en geschonken wordt door het  Aartsengel Michael?
Ik denk dat het een uitstekende kracht is om de winter mee in te gaan in een tijd waarin het zonnelicht vooral van binnen kan leven.

Moed in de donkere dagen met veel innerlijk licht en verrassende, glinsterende  natuur.

Martine Meursing

Dankbaarheid

Mijn vader kwam op 20-8-2015 bij uit de 8 uur durende operatie aan zijn hart. Wij, mijn moeder en ik, vertelden hem dat hij geopereerd was en op de intensive care lag. Hij zei zachtjes ” Je moet wel dankbaar zijn….”

Een bijzonder moment dat hij besefte dat het een wonder was dat hij er nog was, en zich daar dankbaar voor voelde, een besef daarvan had. De 80 jaar oude man, voorzien van twee nieuwe hartkleppen knapt nu een beetje op en ligt al op de gewone afdeling! Zou dankbaarheid een genezende werking hebben in het organisme?

In mijn werk richt ik mij op de gezonde kant van de mens. Waar zit de groei, wat brengt het je om te bewegen, te beleven, te ervaren dat je er bent en je eigen proces een beetje mee te sturen? En tegelijkertijd: Hoe weinig valt er eigenlijk te sturen? Wat krijg je voortdurend cadeau aan gezondheid en kracht, aan hulp van de natuur en, voor wie dat ervaart, de engelen?eze zomer doorgloeide om meerdere redenen mijn ziel met dankbaarheid. Dat mijn echtgenoot er nog is, redelijk gezond en met goede moed de chemokuren doorstaande. Dat mij ruimte gaf 7 dagen naar Berlijn te gaan om mij bij te scholen in de euritmietherapie voor tandontwikkelingsproblemen, orthodontie.

Zo verdiepend met mijn vak bezig te mogen zijn met, 13 andere gedreven euritmietherapeuten uit Duitsland, Zwitserland en zelfs Amerika, ervaarde ik als een geschenk.

En dat ik in August 5 dagen naar Italië kon voor een Trager cursus om te mogen groeien als Tutor.

De warmte van de zon die deze zomer zo intensief scheen. Een bijzondere plek in Pontassieve, bij Florence. Met een ijskoude beek om van de 36 graden af en toe wat bij te komen.

Dan nog de gezamenlijke vakantie naar familie van mijn man, om hem een bedding te geven van naasten in de lastige tijd van ziek zijn en tegenslag, want de chemo`s bleken hun werk niet voldoende te doen. En dan de dankbaarheid en bewondering voor hem om met humor zijn lot in de ogen te kijken en enerzijds een volgend chemomiddel uit te proberen, anderzijds acceptatie te oefenen. Dat de engelenwereld hem sneller bij zich zal hebben dan gehoopt en gedacht. Dat vanzelfsprekendheid eigenlijk ook een geschenk is.

En zelf ben ik dankbaar dat mijn angst en pijn bij het idee straks, vroeger dan gedacht, alleen achter te blijven afneemt. Dat het handiger is te vertrouwen dat de dingen moeten gaan zoals ze moeten gaan en dat ik daarin mee kan bewegen. In plaats van verzet te hebben. Dat is wat ik deze periode kan oefenen… een soort zielengymnastiek. Mijn vakken steunen mij daarin: euritmie om mij met de wereld van de engelen verbonden te voelen en mij daardoor gedragen te voelen, Trager om mij dieper in mijn eigen hart te voelen en goed voor mijzelf te zorgen.

Maar zeker ook de vele mensen die sinds maart 2015 ons kaarten sturen, bellen, mailen en bezoeken, kortom, meeleven. Dat voelt heel warm, en dat te mogen ontvangen is erg fijn en waardevol.

Ik ga dit komend jaar de pedagogische lessen in Roermond niet geven omdat ik een juiste balans wens tussen wat ik naar buiten breng en wat ik aan energie thuis nodig heb. Dat is een vorm van zelfzorg.

Ik ga met goede zin op 1 september weer mijn therapeutisch werk beginnen, verheug mij erop vele mensen te kunnen ondersteunen in hun zoektocht naar een diepere gezondheid. 2,5 dagen voelt als een goede hoeveelheid van werk, wat ook precies iets is wat ik heel erg graag doe.

Hoe voelt een ruimte?

Hier deed ik een paar stappen euritmie in de overdekte hal van een klooster. Het voelde licht en vol.

Hoe zal dat voelen in de nieuwe locatie aan het Theresiaplein 7, in Eindhoven? Het voelde als een dragende, open ruimte, precies dat wat mij prima lijkt! Ik ben benieuwd hoe de mensen die komende tijd bij mij komen de ruimte zullen ervaren!

Martine Meursing