Dankbaarheid
Mijn vader kwam op 20-8-2015 bij uit de 8 uur durende operatie aan zijn hart. Wij, mijn moeder en ik, vertelden hem dat hij geopereerd was en op de intensive care lag. Hij zei zachtjes ” Je moet wel dankbaar zijn….”
Een bijzonder moment dat hij besefte dat het een wonder was dat hij er nog was, en zich daar dankbaar voor voelde, een besef daarvan had. De 80 jaar oude man, voorzien van twee nieuwe hartkleppen knapt nu een beetje op en ligt al op de gewone afdeling! Zou dankbaarheid een genezende werking hebben in het organisme?
In mijn werk richt ik mij op de gezonde kant van de mens. Waar zit de groei, wat brengt het je om te bewegen, te beleven, te ervaren dat je er bent en je eigen proces een beetje mee te sturen? En tegelijkertijd: Hoe weinig valt er eigenlijk te sturen? Wat krijg je voortdurend cadeau aan gezondheid en kracht, aan hulp van de natuur en, voor wie dat ervaart, de engelen?eze zomer doorgloeide om meerdere redenen mijn ziel met dankbaarheid. Dat mijn echtgenoot er nog is, redelijk gezond en met goede moed de chemokuren doorstaande. Dat mij ruimte gaf 7 dagen naar Berlijn te gaan om mij bij te scholen in de euritmietherapie voor tandontwikkelingsproblemen, orthodontie.
Zo verdiepend met mijn vak bezig te mogen zijn met, 13 andere gedreven euritmietherapeuten uit Duitsland, Zwitserland en zelfs Amerika, ervaarde ik als een geschenk.
En dat ik in August 5 dagen naar Italië kon voor een Trager cursus om te mogen groeien als Tutor.
De warmte van de zon die deze zomer zo intensief scheen. Een bijzondere plek in Pontassieve, bij Florence. Met een ijskoude beek om van de 36 graden af en toe wat bij te komen.
Dan nog de gezamenlijke vakantie naar familie van mijn man, om hem een bedding te geven van naasten in de lastige tijd van ziek zijn en tegenslag, want de chemo`s bleken hun werk niet voldoende te doen. En dan de dankbaarheid en bewondering voor hem om met humor zijn lot in de ogen te kijken en enerzijds een volgend chemomiddel uit te proberen, anderzijds acceptatie te oefenen. Dat de engelenwereld hem sneller bij zich zal hebben dan gehoopt en gedacht. Dat vanzelfsprekendheid eigenlijk ook een geschenk is.
En zelf ben ik dankbaar dat mijn angst en pijn bij het idee straks, vroeger dan gedacht, alleen achter te blijven afneemt. Dat het handiger is te vertrouwen dat de dingen moeten gaan zoals ze moeten gaan en dat ik daarin mee kan bewegen. In plaats van verzet te hebben. Dat is wat ik deze periode kan oefenen… een soort zielengymnastiek. Mijn vakken steunen mij daarin: euritmie om mij met de wereld van de engelen verbonden te voelen en mij daardoor gedragen te voelen, Trager om mij dieper in mijn eigen hart te voelen en goed voor mijzelf te zorgen.
Maar zeker ook de vele mensen die sinds maart 2015 ons kaarten sturen, bellen, mailen en bezoeken, kortom, meeleven. Dat voelt heel warm, en dat te mogen ontvangen is erg fijn en waardevol.
Ik ga dit komend jaar de pedagogische lessen in Roermond niet geven omdat ik een juiste balans wens tussen wat ik naar buiten breng en wat ik aan energie thuis nodig heb. Dat is een vorm van zelfzorg.
Ik ga met goede zin op 1 september weer mijn therapeutisch werk beginnen, verheug mij erop vele mensen te kunnen ondersteunen in hun zoektocht naar een diepere gezondheid. 2,5 dagen voelt als een goede hoeveelheid van werk, wat ook precies iets is wat ik heel erg graag doe.
Hoe voelt een ruimte?
Hier deed ik een paar stappen euritmie in de overdekte hal van een klooster. Het voelde licht en vol.
Hoe zal dat voelen in de nieuwe locatie aan het Theresiaplein 7, in Eindhoven? Het voelde als een dragende, open ruimte, precies dat wat mij prima lijkt! Ik ben benieuwd hoe de mensen die komende tijd bij mij komen de ruimte zullen ervaren!
Martine Meursing